(புதுக்) கவிதைப் பெண்

(புதுக்) கவிதைப் பெண்

Ramesh · kavithaip penn

வெண்பட்டு ஆடை உடுத்தோர்  

-----கன்னியென் கனவில் வந்தாள் 

சின்னவோர் சிரிப்பைச் சிந்தி 

-----காதலைச் சொல்லிச் சென்றாள் 

தினம்தினம்  இரவில்  தோன்றி

-----மனதினை வாட்டு கின்றாள்

உறக்கத்தைத் துறக்கச் செய்து

-----கிறக்கத்தை ஊட்டு கின்றாள்

எதுகை எழிலாடை போர்த்தி

-----மோனைமுகப் பொட்டை இட்டு

பதுமையவள் வளைக் கரத்தில்

-----தளைகளைச் சீராய்ச் சேர்த்தேன்

"வந்தெந்தன் கனவில் மட்டும்

----தோன்றியே மறையும் உன்னை 

சந்திப்ப தெப்போ " தென்றேன்

-----"சிந்தித்துச் சொல்வேன்" என்றாள்

மறுநாளே மீண்டும் வந்தாள்

----- முகத்திலே முறுவல் நீக்கி. 

"வருத்தமேன் பெண்ணே" என்றேன்

-----"உறுத்துதென் உடைகள்" என்றாள்.

"ஆடையும் பொட்டும் வேறு

-----ஆபரணம் கூட எதற்கு

கூடிநாம் இருவர் மட்டும்

-----கனவிலே களிக்கும் போது"

என்றவள் சொன்ன தாலே

----- எதுகையை எடுத் தெறிந்தேன்.

இலக்கணத் தளைகள் விலக்கி

-----புதுக்கவிதை படைக்கப் போனேன்!.

அன்புடன் 

ரமேஷ்